Boje pod Najświętszym Masztem

Zdjęcie zerżnięte od Oka Terroru

Przybyłem, zobaczyłem, kości zmiażdżyłem.

Chciałem na początku coś napisać o bitwach. O tym jaki dzielny byłem ;) w dwóch pierwszych wygrywając je wraz z rewanżami. O tym jak w trzeciej grając z Mariosem twardo walczyłem lostami z własnymi błędami. I otym jak w rewanżu Marios pokazał mi jak działają lości gdy się takich nie popełnia (ja, dla odmiany, jego marinsami robiłem ich jeszcze więcej). I o tym jak w czwartej kombinowałem, kombinowałem i nic to nie dało. Ale nie napiszę o tym wszystkim bo… właściwie to niewiele więcej pamiętam z tych bitew.
Ograniczę się jedynie do kilku luźnych wnisoków.
- Eldarzy to armia nie dla mnie – przynajmiej w wydaniu walkery, farseer, avatar, herlaki. Jej klockowatość, nie mobilność oraz kruchość mnie odrzucają.  Może w odsłonie z radą na jetbajkach wygląda to ciekawiej, jednak ten standardowy build mi absolutnie nie leży. Co biorąc pod uwage zawartość moich półek nie jest szczególnie fajną wiadomością.
- Wilki to nie jest armia dla mnie – miałbym wyrzuty sumienia grajac takim samograjem. Ta armia, dobrze złożona ma odpowiedź na wszystko. I sama ma wszsytko: i kombat i strzelanie i psykerów i no po prostu wszystko. Na miejscu inkwizycji wjechałbym na Fenris sprawdzić czy oni w tym swoim Fangu jakiś mrocznych rytuałów nie odprawiają. Bo sądząc po efektach są w stanie zawstydzić całe Oko Terroru.
- Miałem okazję zagrać na tym turnieju Eldradem oraz na dwóch runkach i stwierdzam,  że moja tolerancja na speciali rośnie. Dwóch runków kosztuje tyle samo co DMD (Dawno-Martwy-Dziadek), zajmuje tyle samo slotów, zabiezpecza podobnie i czaruje mniej. Ale za to lepiej. Eldrad, żeby coś zabić potrzebuje walkerów które zguiduje lub herlaków którym cel zdoomuje. Natomiast dwóch runków robi dym sami z siebie - błyskawice, huragany, kreski – full opcje w pełnym stereo.
- Marinisi – i tu zaskoczenie – to fajna armia, choć samemu grając nie miałem zbyt wiele okazji się o tym przekonać to patrząc co Marios z nich wyciska stwierdziłem, że ta armia jest bardzo wymagająca ale nadal z potencjałem. I choć  jej porównanie do nowszych kodeksów braci 3+ wypada dosyć blado to jednak mają kilka swoich knyfów i ciekawostek.
- Lości to armia dla mnie. I chyba nie tylko. Specjalnie wziąłem mocną roziskę by:
a.) moi przeciwnicy mieli fun z grania lostami (taka promo-akcja ;) )
b.) zobaczyć co oni nimi wymyślą.
Swoje wymyślili co podejrzałem i odnotowałem a i przy okazji dobrze się bawili przynajmniej takie miałem wrażenie zwłaszcza przy  grach z Mariosem oraz z Tomkiem z Frontu Wschodniego. I o ile armiami przeciwników szło mi różnie o tyle Lostami nie przegrałem na tym turnieju choć moi przeciwnicy mieli dosyć mocne rozpy i nie mogę powiedzięc by któryś z nich miał ją mocno słabszą od tego co widzimy normalnie na stołach. To też było fajne bo, dzięki temu pojedynki były cały czas zażarte (no poza rewanżem z Mariosem) i nie było co sytuacji, że najpierw ja masakruje Ciebie (lub odwrotnie) a potem Ty mnie (lub odwrotnie) co daje remis ale akurat w tym przypadku wyrównanego pojedynku nie daje.

Organizacyjnie nie mam nic turniejowi do zarzucenia. Karty graczy były, misje wraz numerami były przyklejone do stołów. Zatem stoły również były i to z makietami. Nic tylko grać.

Podsumowując ten weekend stwierdzam, że Dice Crusher to turniej unikalny nie tylko z względu na swoją formułę czyli bitwa i rewanż, czy z względu na fakt, że sporo rzeczy na nim jest dopuszconych. To turniej wyjątkowy również z względu na ilość czasu przy stole który zapenia. 8 bitew nawet na 1300 punktów – to jest co grać . Sobota to jakiś maraton którego koncówka wymaga naprwde końskiej kondycji (której mi zdecydowanie zabrakło). Niedziela niby lajt ale też nie do końca. Na DC sobotni wieczór należy do spokojniejszych ponieważ nikt nie ma za bardzo sił na dzikie harce i swawole. Gdy w niedzielę wyjeżdzałem z Torunia myślałem fajnie, fajnie ale za rok to niekoniecznie. To po prostu nie na moje zdrowie. Ale minęło kilka dni i sobie myślę: „jeszcze jeden, jedszcze jeden!!”

Dice Crusher uzależnia.